Dwars tegen de mening van de meerderheid in, moet ik iets bekennen: ik hou niet van fietsen! Dat voelt een beetje als vloeken in Limburg. De bakermat van de blauwe fietsborden, het fietsparadijs bij uitstek en een voorbeeld voor andere regio’s.
Puur om me te verplaatsen van punt A naar punt B, vind ik de fiets prima. Op 7 minuten keddel ik van thuis naar het werk, zalig! Maar het recreatieve fietsen is aan mij niet besteed. Ik heb de neiging om van het fietspad af te denderen, hoppa de berm in. Laat me langs iemand fietsen en we hangen binnen de kortste keren met de sturen ineen gehaakt . En na een half uur verander ik in zeursmurf die klaagt ‘is het nog ver grote smurf’. Dus neen, ik word nooit je favoriete fietsmaatje 😊
En toch wou ik een blog maken over het project ‘dichter bij water’, want dat is gewoon een topper van formaat en heel erg ‘watermerkproof’. Ik heb ervoor gekozen om een aantal gedichten te voet te ontdekken, de trage manier met minder kans op brokken, meer mijn ding.
In het centrum van Maaseik, bij de fonteinen op het Kolonel Aertsplein is het heerlijk toeven. Even stilstaan bij een stukje poëzie, het is de ideale manier om los te komen van het dagdagelijkse gehussel. Vergeet ook zeker niet de raamsticker, op de glazen ingang naar de parkeergarage te lezen. Ik ben nu al onder de indruk van het talent in onze regio.
Op naar de volgende locatie die ik in gedachte heb, de Labaerdijk. Hier kom ik echt tot rust door de krachtige aantrekking van moeder Maas. Het gedicht van niemand minder dan Stef Bos staat een beetje verdoken. Maar wat een pareltje. “Ik heb een grenzeloos gevoel”, hoe waar is dat! Geen Grensmaas, maar een gemeenschappelijke Maas hoorde ik pas nog op het event ‘drinkable Meuse’.
Tijdens mijn favoriete wandeling in Bergerven stoot ik al direct na de start op een tekstbord van ‘dichter bij water’. Prachtig gemaakt trouwens, zo’n zuil in cortenstaal! Een eye-catcher die tevens mooi opgaat in het landschap. Maaseik, het watermerk, staat duidelijk voor goede smaak.
En om mijn rondgang compleet te maken, ben ik met de auto verder gereden naar Opoeteren …oepsie, hier ben ik niet zo milieubewust bezig, mea culpa. De schitterende graffiti in het centrum is een must-see van dit project, poëzie voor de ogen, heel erg geslaagd. Wat betreft mijn laatste pleisterplek, dacht ik, laat ik in de buurt van de picknickplek aan het water parkeren en die plaats verkennen. Water, een groene omgeving, een gedicht én een kleine picknick, deze Trips wordt daar heel gelukkig en romantisch van.
Een wonderschone plek, dat is wel het minste wat je hierover kan zeggen! Hier ontdek ik tot mijn verbazing een gedicht van collega Jeannick. Wat een talent werkt er toch aan de stad! Ik waag me zelf ook even aan enkele regels poëzie. Neen, niet voor publicatie vatbaar, maar ermee bezig zijn is tof. Dat kan ik iedereen aanbevelen om zo het drukke hoofd even in het hier en nu te krijgen.
De moraal van het verhaal, ook een fietstocht kan je al wandelend ontdekken én poëzie is vast en zeker moeilijker te schrijven dan een blog!
