De Bosbeektrail
3 vriendinnen een ganse dag op pad tijdens de eerste Bosbeektrail …dat werd, begin 2023, onze challenge voor dit jaar!
Toch nog wat twijfelend over de eigen conditie, werden naarstig de nodige wandeldates vastgelegd. Een geslaagd idee, de regelmatige wandelingen op zaterdagochtend combineerden we met een gezellig ontbijt of lunchke, zo zagen we de mooiste landschappen in Limburg en hielden we de motivatie hoog. Eens bourgondiër, altijd bourgondiër. Al snel werden deze wandeldates iets om naar uit te kijken, de ideale ontlading na een gevulde werkweek. Ik had zelfs na een lange wandeling nog fut om de keukenlades uit te wassen, een merkwaardig fenomeen 😊
Pinkstermaandag was het dan zover. Om 8 uur stipt stonden we klaar aan de Dorpermolen. We zouden de Bosbeek volgen vanaf Opoeteren tot de monding in de Maas in Aldeneik, een traject van zo’n 22 km. Goed gebrieft op voorhand, allerlei nuttige dingen mee in de rugzak. Eerst een kennismaking met de andere deelnemers en de 2 gidsen. Anne, aka de wonderaar, en de bezielster van deze trail, had een extra gids voorzien. Elly stapte de ganse dag mee, voor het geval er toch iets zou gebeuren onderweg. Zoals meestal in het leven, als je ergens rekening mee houdt, gebeurt er niks. De helft van mijn rugzakinhoud kon, achteraf gezien, ongebruikt mee naar huis, zoveel te beter.
Een eerste verrassing, we kregen allemaal een toffe beker, die vrolijk aan de rugzak bungelend, mee op pad ging.
Al snel de eerste ontdekking, de braakballen van de kerkuilen. Eerst spotten, dan ontleden. Vanaf dat moment veranderde de wereld een beetje en leefden we voor de rest van de dag in een parallel universum. In een heel rustig tempo trokken we van de éne ontdekking naar de volgende bewondering. Een buizerd hoog in de lucht en dan weer eentje die vlakbij ons, zijn grote spanwijdte demonstreerde. ‘Dit is mijn terrein en jullie staan hier lang genoeg’, leek hij te melden.
Een stevig biologisch ontbijt bij de Volmolen werd de eerste stop, de groep al vertrouwd, de grapjes vlogen in het rond. Ik zal vanaf nu altijd terugdenken aan ‘a garden snake’ als ik een tuinslang zie.
De tocht werd vervolgd. Wroetsporen van everzwijnen, wildwissels, veren van een specht, er valt zoveel te ontdekken als je vertraagt. Want er is geen pad, dat maak je zelf. Anne deelde haar natuur- en levenskennis op een ongedwongen manier. De dag vloog voorbij in een traag tempo, het klinkt vreemd, maar als je erbij was snap je wat ik bedoel.
De ‘Tösch’ bleek echt wel een verborgen parel, de ooievaars lieten zich prachtig fotograferen, ieder van ons stond vertederd stil. Het af en aan vliegen van de ouders, om hun kroost beurtelings te beschermen en te voeden, ouderschap op zijn mooist. Terwijl ik dit schrijf, kan ik de beelden zo in me oproepen en opnieuw beleven.
De lunch, midden in de natuur, onder een stralende zon, met een inspirerend verhaal als toetje, we zeiden voortdurend, ‘we hebben het wel getroffen vandaag’. Dat natuur verbindt, is geen loze slogan, maar echt en voelbaar.
De vogels fluiten en kwetteren en ‘onze’ Bosbeek, is nooit veraf. De ontdekking van de dag: de wilgenhoutrups. De obsidentify-app gaf 100 % in onze identificatie. Een monster van een rups, zie dat zoiets in je beker soep valt!
Dan, een terrasje doen op het marktplein in Maaseik; de voeten zijn content met een rustpauze. De sfeer is opperbest en de gesprekken komen vanzelf. Oké, geen oehoe gezien op de wal, die van Maaseik blijven toch rare vogels 😉
De laatste etappe, langs de Maas en de Maasplassen, een ander landschap, een frissere wind en we genieten nog steeds. Een laatste opdracht, op een prachtige plek: schrijf een haiku over het water, de Bosbeek, deze dag. Iedereen vond inspiratie, telde gespannen lettergrepen op de vingers en het resultaat was verbluffend, 8 talenten!
De gele lis wiegt
zacht aan het kalme water
als een rode draad
Het einde van de trail was een mooi moment, yes, we did it, een beetje beduusd over ons eigen kunnen. Een stuk watermeloen smaakte intens en verfrissend. Meer moet dat niet zijn, alweer een klein gelukske.
2 taxi’s brachten ons terug naar Opoeteren, waar we samen de dag afsloten met een frietje. Halverwege mijn kleine friet was ik al ruim voldaan. Gevoed tot in het putteke van mijn ziel door de groene kracht en de lieve mensen rondom me. Het hoofd leger dan leeg.
De wandeldates, met de 2 vriendinnen, die gaan blijven! De vriendschap hechter dan ooit.
